W ubiegły wtorek w nasze DA odwiedził profesor Janusz Gadzinowski – kierownik Katedry Neonatologii Uniwersytetu Medycznego w Poznaniu.
Podczas spotkania dowiedzieliśmy się, co odróżnia naprotechnologię od in vitro oraz poruszyliśmy wybrane zagadnienia neonatologii.
Czym jest naprotechnologia? Jest to ściśle usystematyzowany system metod (jedną z nich jest np. model Creightona) służących wykryciu przyczyn niepłodności, a następnie ich wyeliminowaniu. Charakteryzuje się tym, że jest zgodna z nauczaniem Kościoła Katolickiego, do zapłodnienia dochodzi w sposób naturalny w organizmie kobiety oraz tym, że szuka, wydawałoby się prostych przyczyn niepłodności, w nieodpowiednim żywieniu, trybie życia czy stosowaniu używek. Leczenie trwa dość długo, zwykle kilka lat, co jest główną wadą zauważaną przez przeciwników naprotechnologii. Co ważne, w programie mogą uczestniczyć wyłącznie małżeństwa, a jeśli leczenie się nie powiedzie, parze proponuje się adopcję dziecka. Obecnie wciąż naprotechnologów kształci się wyłącznie w Stanach Zjednoczonych, ale w Polsce istnieje kilka ośrodków, które szkolą instruktorów naprotechnologii.
Co zaś dotyczy neonatologii, jest to dziedzina medycyny zajmująca się noworodkami (czyli dziećmi do 28 dnia życia, w przypadku wcześniaka ten okres wydłuża się o tyle dni, o ile wcześniej się urodził), chociaż pod opieką neonatologów wcześniaki pozostają nawet do drugiego roku życia. Według statystyk w Poznaniu dzieci urodzone w 22 tygodniu ciąży mają 58% szans na przeżycie, natomiast w 31 tygodniu te szanse wzrastają do 99%. Duży wpływ na to, czy dziecko urodzone przed terminem przeżyje, mają następujące filary: ogólne zdrowie społeczeństwa, opieka przedurodzeniowa, opieka porodowa i poporodowa. Wcześniaki po porodzie znajdują się w ciepłym, aseptycznym środowisku i zapewnia się im wspomaganie oddychania.
Podczas spotkania padały także pytania o trudne decyzje, które lekarz musi podejmować w sytuacjach zagrożenia życia swoich pacjentów. W sytuacjach nierokujących przeżycia dziecka odstępuje się od uporczywej terapii, ale zapewnia się tak zwaną opiekę komfortu: pożywienie, środki przeciwbólowe, obecność rodziców. Po stracie dziecka rodzice lekarz może poradzić im, by skorzystali ze wsparcia psychologa lub duszpasterza.
Dziękujemy Panu Profesorowi za spotkanie, które zafascynowało nie tylko studentów Uniwersytetu Medycznego!