We wtorek rozpoczęliśmy z o. Jakubem cykl spotkań o listach świętego Pawła. Uważa się, że aż trzynaście listów Nowego Testamentu jest jego autorstwa, choć całkowitą pewność mamy tylko co do siedmiu z nich (Rz, 1 Kor, 2 Kor, Flp, Ga, Tes, Flm). Pozostałe sześć mogło być zredagowane przez kogoś innego, choć ich główne przesłanie zgadza się z nauczaniem św. Pawła. Wiele spośród nich zaginęło, wiemy na przykład o istnieniu jeszcze dwóch listów do Koryntian oraz tym skierowanym do Laodycei. Warto także zwrócić uwagę na to, że św. Paweł miał zwyczaj dyktować swoje słowa, dlatego ich styl jest bardzo żywy i dynamiczny, często spotykamy się z urywanymi zdaniami, których skryba nie zdążył zapisać.
Lecz kim był święty, którego słów słuchamy niemal w każdą niedzielę? Św. Paweł urodził się w Tarsie około 8 roku po Chr. Był bardzo dobrze wykształconym rabinem i gorliwym prześladowcą chrześcijan. Przeżył głębokie nawrócenie w roku 35 podczas podróży do Damaszku, usłyszał wtedy głos Chrystusa „Szawle, Szawle, dlaczego mnie prześladujesz?” O tym i innych wydarzeniach z życia św. Pawła wiemy dzięki św. Łukaszowi i jego Dziejom Apostolskim. Nie jest jasne, co św. Paweł robił przez następne dziesięć lat, przez pewien czas prawdopodobnie przebywał w Damaszku. W 45 roku został posłany w swoją pierwszą podróż misyjną. Udał się razem z Barnabą na Cypr, tam zmienił imię z Szaweł na Paweł. Odbył jeszcze dwie podróże misyjne w roku 50 i 52. Wiemy, że planował wyprawę do Hiszpanii, chociaż najprawdopodobniej nigdy tam nie dotarł.
Św. Paweł w pierwszej kolejności głosił Ewangelię Żydom, dopiero gdy oni nie chcieli go słuchać, zwracał się do pogan. Początkowo nie napotykał większych przeszkód w swojej działalności apostolskiej, później znalazł wielu przeciwników wśród judeochrześcijan (Żydów, którzy przyjęli chrześcijaństwo), podważali oni autorytet Pawła. Ogólnie spór dotyczył tego, że obrzezanie i przestrzeganie Prawa Mojżeszowego nie jest konieczne, by być wyznawcą Chrystusa. Tym bardziej nie powinno się do tego zmuszać nawróconych pogan. Dla Żydów było to o tyle trudne to przyjęcia, że uznawali obrzezanie za znak przymierza z Bogiem. Od 58 roku św. Paweł przebywał w Rzymie. Został ścięty pomiędzy rokiem 64 a 67 po Chrystusie. Tyle o życiu św. Pawła, a już na następnym spotkaniu z o. Jakubem pochylimy się nad Listem do Koryntian.
