W ubiegły wtorek odbyło się już czwarte w tym roku spotkanie formacyjne o franciszkanizmie. Nowe osoby dowiedziały się o początkach tworzenia wspólnoty franciszkańskiej i symbolach franciszkańskich, a członkowie formacji drugiego stopnia poznali kolejnych dwóch franciszkańskich świętych: Bernardyna ze Sieny i Jana Kapistrana.
Franciszek na początku nie planował zakładać swojego zakonu. Nawrócony młodzieniec z Asyżu chciał wieść proste życie, poświęcone Chrystusowi. Postawa Franciszka inspirowała wielu do podążania jego drogą. W takiej sytuacji Franciszek układał regułę nowopowstającego zakonu, realizując tym sposobem wezwanie Chrystusa „Franciszku, zajmij się odbudową domu mego, który rozpada się w gruzy.” Druga część spotkania była poświęcona symbolom franciszkańskim, takim jak krzyż z San Damiano i znak Tau.
Św. Bernardyn ze Sieny żył w XIV i XV wieku, pochodził ze szlacheckiej rodziny. Po śmierci rodziców wychowywała go ciotka, która przekazała mu wielkie nabożeństwo do Matki Bożej. W 1402 roku wstąpił do klasztoru franciszkanów w Capioli koło Sieny. Był wybitnym kaznodzieją, wiele swoich kazań poświęcił Najświętszemu Imieniu Jezus. To od jego imienia pochodzi zwyczajowa nazwa franciszkanów – bernardyni. Wzięła się ona od wezwania pierwszego franciszkańskiego klasztoru w Polsce: św. Bernardyna ze Sieny w Krakowie.
Św. Jan Kapistran urodził się we włoskim miasteczku Capestrano koło Neapolu w 1386 r. Podczas wojny Perugii z Neapolem, został uwięziony, ukazał mu się wtedy św. Franciszek. Po wyjściu z więzienia i oddaleniu żony (Jan żył w nieskonsumowanym związku małżeńskim, a Kościół udzielił mu dyspensy), wstąpił do franciszkanów w 1416 roku. Przyjaźnił się z Bernardynem ze Sieny i podobnie jak on był cenionym kaznodzieją. W 1453 roku przyjechał do Krakowa i na Śląsk. Zainspirował swoim przykładem wiele osób, wskutek czego w Krakowie powstał pierwszy franciszkański klasztor.
