II stopień
Grupa „starej formacji” miała okazję zgłębić temat powszechnie kojarzony z życiem św. Franciszka, a więc jego pochwałę wszelkiego Stworzenia, której manifestem jest chociażby słynna Pieśń Słoneczna. Stosunek naszego Patrona do natury był pełen szacunku wobec tajemnicy, którą tchnął w swoje dzieła Pan Bóg. Właśnie to dojrzałe podejście sprawiało, że święty umiał wymadlać poznanie Prawdy poprzez obcowanie z przyrodą – zarówno roślinność, jak i liczne zwierzęta dostarczały mu inspiracji i wspierały w pokorze. W sposób wyjątkowy wobec sobie współczesnych postrzegał naturę jako dar dla człowieka oraz przykład harmonii.
Poruszyliśmy również temat szczęścia i autentycznej radości „franciszkańskiej”. Nasz święty rozumiał szczęście jako pełnię relacji z Bogiem. Głosił też przekonanie, że tym, co wyzwala nas ze smutku jest znoszenie cierpień dla miłości oraz pełna wolność (a więc zdolność wyrzeczenia się, nie tylko majętności, ale i ograniczeń wewnętrznych). Taka wolność zaś możliwa jest tylko w oddaniu swego życia Bogu.
I stopień
Święty Franciszek modlił się całym swoim życiem. Jego relacja z Bogiem wyrażała się w postawie wobec Stworzenia. Nie zapominał o tym, że Pan trwa we wszystkim, co istnieje. Oddawał więc Bogu każdy swój czyn, wszelkie myśli i pragnienia, a także cały czas, jaki posiadał. Przemierzał świat, wielbiąc Ojca w Modlitwie Pańskiej, błogosławił ludziom i jednał ich w pokoju. Wdzięczność i podziw wyrażał też w pięknej „Pieśni do Brata Słońce”. Nasz Święty z Asyżu otrzymał również dar kontemplacji, dzięki któremu w modlitwie obrastał w postawę dziękczynną. Poznając Chrystusa coraz intymniej, zaczął z wielkim namaszczeniem odnosić się do Bożego Narodzenia – wkroczenia Zbawiciela w ubóstwo i kruchość ludzkiego świata. W wydarzeniu tym szczególnym ideałem jest również Maryja, która z ufnością trwała w gotowości, by realizować Boży plan.
Jak widać zagłębiając się w życiorys naszego Patrona, sposobów na modlitwę może być wiele, a co najważniejsze, żaden nie przewyższa pozostałych. Tak jak Franciszek, powinniśmy pozostawać w ogromnej otwartości na Boże kierownictwo i wkładać wysiłek w duchowy rozwój, aby pozostawać na ścieżce dialogu z Panem.