Formacja pierwszego stopnia
Tematem spotkania było nawrócenie Biedaczyny z Asyżu, które jest procesem ciągłej przemiany swojego życia. Franciszek przeżywał wielokrotne nawrócenia. Pozwalał się poruszyć w symbolicznych snach, radykalnie odmieniając dotychczasowy styl życia i porzucając marzenia o byciu rycerzem. Poszukiwał Boga w samotności i ciszy, zaś innym razem w potrzebujących i ubogich. W imię miłości i pokory potrafił przełamać swoje największe bariery i ukochać trędowatych, którymi dotąd tak bardzo się brzydził. Mimo że doświadczył spektakularnego zachwytu Bożym ojcostwem, to wielokrotnie przeżywał wątpliwości lub błądził na drodze odkrywania swojego powołania (np. wtedy gdy opacznie zrozumiał przesłanie Chrystusa „Franciszku, odnów mój Kościół”, nie od razu wiedział, że chodziło o odnowę moralną). Najważniejsza jednak we Franciszku była jego pokora i wytrwałość w nieustannym nawracaniu się.
Formacja drugiego stopnia
Poznaliśmy kolejnych dwóch świętych franciszkańskich, Bonawenturę i Leonarda. Pierwszy z nich nazywał się właściwie Giovanni da Fidanza, urodził się ok 1217 roku we Włoszech. W dzieciństwie został cudownie uzdrowiony z ciężkiej choroby za wstawiennictwem św. Franciszka. Był studentem filozofii w Paryżu i tam też wstąpił do zakonu Braci Mniejszych. W 1257 r. został wybrany ministrem generalnym franciszkanów. Ze względu na jego zaangażowanie w uporządkowanie oraz reorganizację zakonu, który po śmierci św. Franciszka ogromnie się rozrósł, Bonawenturę nazwano drugim założycielem zakonu. Święty Leonard urodził się kilkaset lat później w 1676 r. również we Włoszech. Odznaczał się dużym nabożeństwem do Matki Bożej. Jego życiową misją było nawracanie dusz do Boga. Przez 44 lata gorliwie głosił porywające kazania w całych Włoszech. Zyskał przydomek apostoła Włoch.
