Podczas wtorkowego spotkania naszym celem było przypatrzenie się kwestii jedności chrześcijan. U początku rozważań zwróciliśmy uwagę na charakter owej jedności, która stanowi dla ludzi wiary zadanie od Boga – zasadę, która powinna przyświecać każdemu w życiu codziennym. Źródłem takiego spojrzenia są słowa Jezusa z Ewangelii św. Jana: „I także chwałę, którą mi dałeś, przekazałem im, aby stanowili jedno, tak jak My jedno stanowimy. Ja w nich, a Ty we Mnie! Oby się tak zespolili w jedno, aby świat poznał, żeś Ty ich umiłował, tak jak Mnie umiłowałeś.” Jednak na przestrzeni dziejów w Kościele nie obyło się bez sporów, których skutkiem stało się wyodrębnienie nowych, niezależnych grup wyznaniowych. Szczególnie przełomowymi akcentami okazały się m.in. schizma wschodnia(1054r.), dająca początek rozwojowi prawosławia, a także słynne wystąpienia Marcina Lutra (1517r.), który położył podwaliny pod główny nurt teologii protestantyzmu. W obecnych czasach gołym okiem dostrzegalna jest wielogłosowość przekonań i praktyk wśród chrześcijan, czemu wyraz daje znaczna swoboda i różnorodność w interpretacji posłannictwa Jezusa. Jednak, co podkreśla stanowisko Kościoła, wierząc w Chrystusa, który jest Panem całego świata, wciąż stanowimy jedno. Tego też wymaga od nas wierność woli Boga.
